Raffsky

  

Tekst można odbierać na serio, lub jako powieść sensacyjną.Jak zauważyłem długie teksty są nie chętnie czytane, ale ten polecam jako punkt wyjścia do dyskusji czy te dwie sprawy są powiązane,czy nie?Czy UE i NATO faktycznie są gwarancją bezpieczeństwa dla Polski?



Wczoraj 8 listopada na uroczystościach otwarcia gazociągu Nordstream zabrakło głównego twórcy - Putina, który napisał nową historię świata. A zamiast atramentu użył zarówno ropy, jak i krwi.
12 SIERPNIA 2008 ROKU WŁADYMIR WŁADYMIROWICZ PUTIN WYSZEDŁ właśnie spod prysznica i z mokrą głową w szlafroku udał się do mieszczącej się na pokładzie samolotu przytulnej salki konferencyjnej. Swym ukochanym Iłem 96-300 premier Rosji odbywał właśnie podróż z Petersburga do Moskwy.
W sali konferencyjnej rozsiadł się wygodnie na zielonym skórzanym fotelu. Włączył pilotem wbudowaną w ściankę wykańczaną naturalną okładziną z syberyjskiej brzozy czeczoty, kilkunastocalową plazmę. Na ekranie wyświetlił się specjalnie przygotowany dla niego program telewizyjny.
Premier Rosji nigdy nie rezygnował z luksusu, nigdy też nie przepuszczał nadarzających się okazji, jak również nigdy nie rezygnował z dostępu do najświeższych informacji, nawet w powietrzu. Przed lotem otrzymał aktualny raport z postępów jego sił w rejonie konfliktu i ruchów swej armii na terytorium Gruzji. Mimo, że to prezydent był zwierzchnikiem sił zbrojnych, to ta operacja była przygotowywana od kilku lat i była jednym z elementów składających się na plan większy…





DECYZJE O TYM PROJEKCIE zapadły na Kremlu prawie dziesięć lat temu, kiedy Putin przejmował schedę po ustępującym prezydencie. Wszystkie analizy wskazywały na to, że rozrastające się Chiny stanowią największe zagrożenie dla Rosji. Oczywiście, nie można było tego przyznać nigdzie oficjalnie, szczególnie w prowadzonej polityce wewnętrznej.
Analitycy Kremla, profesorowie, socjologowie, ekonomiści, psychologowie doskonale wiedzieli, że wcześniej czy później w związku ze swym gwałtownym rozwojem gospodarczym Chiny spróbują sięgnąć po surowce energetyczne znajdujące się na Syberii. Niewykluczone, że ich apetyty tak się rozrosną, że pójdą o parę kroków dalej.
Już dziś Azjaci nielegalnie przekraczali rosyjskie granice. A siły rosyjskie nie były w stanie poradzić sobie z tą sytuacją. Po prostu armia nie była tak wielka jak kiedyś. Malała też liczba Rosjan, nie tylko rdzennych, ale też w podległych republikach. Wszyscy na Kremlu zdawali sobie sprawę, że Rosja nie ma już dawnego potencjału.

WYSTARCZYŁO SPOJRZEĆ na opracowywane specjalnie dla Kremla dane demograficzne, gospodarcze, naukowe, dotyczące zarówno Rosji jak i jej sąsiadów, szczególnie południowych sąsiadów. Powstanie tam, w najbliższym otoczeniu potężnych, przeludnionych, azjatyckich państw było nieuniknione. Jak Rosja miałaby z nimi konkurować, skoro od lat dane wskazywały na ujemny przyrost naturalny, rozwój gospodarki był na miernym poziomie, a większość dewiz pochłaniały procesy modernizacyjne armii?
Putin doskonale zdawał sobie sprawę, że Rosja nie jest już państwem, które stać na odbudowę imperium. Wiedział, że nie mają już takiego potencjału jak dawniej. Jednak w przypadku polityki wewnętrznej wierzył też, że tylko silna władza i mit budowanego imperium jest w stanie zjednoczyć ludzi, by przeprowadzić realizację dalekosiężnego planu, jaki wtedy właśnie się zrodził. Tak bardzo zaangażował się w realizację, że sam też uwierzył w imperialny mit.

Z INICJATYWY PUTINA W 2003 roku opublikowano strategię energetyczną Rosji. Dokument wyznaczający najważniejsze cele do roku 2020. Napisano w nim wprost, iż surowce energetyczne, takie jak ropa i gaz stanowią instrument polityki zagranicznej Rosji. Jako narzędzia tych instrumentów wymieniono ropociągi i gazociągi.
W tej wersji strategia trafiła do Internetu na oficjalne strony Ministerstwa Energetyki, szybko jednak te zapisy zniknęły, widocznie ktoś się zreflektował, że popełnił niewybaczalny błąd, za który mógł zapłacić w najgorszym wypadku głową, a w najlepszym utratą pracy.
Celem pośrednim tak napisanej strategii było rozbudowanie za wszelką cenę systemu naftociągów i gazociągów w Rosji, a zarazem zmniejszenie roli rurociągów pozostających poza granicami kraju.
W praktyce oznaczało to odcięcie Polski, Ukrainy, Białorusi, państw bałtyckich od tranzytu przez ich terytoria zarówno gazu, jak i ropy. Determinowało to także rozbudowę własnych rafinerii i sprzedaż końcowego gotowego produktu.
Pozwalało na ominięcie sieci pośredników i sprzedaż surowców bezpośrednio do odbiorców w krajach Europy Północnej i Zachodniej. Narzędziami tymi były budowany pod dnem Bałtyku gazociąg północny Nord Stream oraz pod dnem Morza Czarnego z pominięciem Gruzji, Turcji i Ukrainy gazociąg zwany w Europie South Stream.
W PRZYPADKU CHIŃSKIEJ AGRESJI Rosja nie mogłaby liczyć na pomoc krajów europejskich, dla których wojna tocząca się w Azji nie stanowiłaby bezpośredniego zagrożenia i zostałaby uznana za wewnętrzną sprawę Chin i Rosji. Jeśli zaś chodzi o Amerykanów, z ich strony nie należało się też spodziewać interwencji.

Prawdę mówiąc, na rękę byłby im konflikt osłabiający dwa największe na świecie, po USA mocarstwa. Rosja nie miała więc wyboru i by zabezpieczyć sobie tyły musiała pójść w kierunku Zachodu. W kierunku Niemiec.
Putin to rozumiał bardzo dobrze. Lata spędzone na służbie w KGB w Niemczech i pierwsze kontakty biznesowe, które uruchomił w czasach glasnosti i pierestrojki były własnie niemieckie. Wiedział, że Niemcy to solidny partner. To była jedna strona medalu, ale po drugiej Putin widział, żepolityka to gra, która ma swoje rytuały, fasady, symbole i niuanse.Wiedział też, że jego kraj przeżywa poważny kryzys wewnętrzny.

Obok narastającej eksploatacji zasobów naturalnych, wystąpił poważny spadek produkcji i postępujące ograniczenie kreatywności ludzkiej. Głównym jednak problemem stał się malejący przyrost naturalny. Kraj powoli się wyludniał. Utrzymanie republik na dalekim Wschodzie i Południu stanowiło coraz większy problem. Dochodziły do tego separatyzmy kaukaskie, które wybuchające jak pożary, których gaszenie zawsze kończyło się krwawo.

By temu wszystkiemu zapobiec opracowano plan oparcia i związania Rosji na stałe z Europą Zachodnią. Plan, dzięki któremu Rosja mogłaby liczyć na sojusz europejski w przypadku ataku ze strony Chin. Plan, który pozwoliłby też w dalekiej perspektywie włączyć Rosję do NATO i do UE

Oczywiście Putin zdawał sobie sprawę, że zostanie zmieniona nazwa tego paktu i że nie stanie się to w ciągu kilku lat, a kilkudziesięciu. Skolei jego Niemieccy partnerzy wiedzieli , że bez ścisłej współpracy z Rosją UE się rozpadnie. Putin wiedział też, że już dziś należy myśleć o przyszłych ruchach, dlatego realizował plan. Plan, dzięki któremu Europa będzie czuła swój interes gospodarczy w przypadku zagrożenia Rosyjskich złóż ropy, gazu czy innych surowców naturalnych.

„REAKTYWACJA”, BO TAK nazwano plan, przede wszystkim obejmowała oparcie dochodów państwa na eksporcie surowców energetycznych i metali. Zawierała także odbudowę wpływów w granicach imperium ZSRR wraz ze wszystkimi państwami satelickimi byłego Układu Warszawskiego.
Kolos na glinianych nogach, który na niespełna dziesięć lat dał się rozmontować, przechodził swoistą wewnętrzną przebudowę. Jednak mimo swej pozornej słabości przygotowywał się do powrotu i rozszerzenia stref swoich wpływów, które pozwoliłyby ustrzec się przed chińskim zagrożeniem.
Pokłosiem tej strategii było podporządkowanie jej wszystkich kierunków polityki, zarówno w polityce wewnętrznej jak i zagranicznej, polityce gospodarczej i kulturowej. Gospodarka i kultura – a właściwie propaganda historyczna ich dotycząca stanowiły odtąd dwa podstawowe filary tej polityki.

REAKTYWACJA ZOSTAŁA od samego początku oparta na szerokim froncie działań federalnej służby bezpieczeństwa, która przystąpiła do szeroko zakrojonych działań. Przede wszystkim od rozpoznania przeciwników, którymi dziś nie byli już tylko przywódcy czy rządy państw i ich szeroko rozumiane agendy, takie jak instytucje publiczne, fundacje i stowarzyszenia. Poprzez monitoring mediów i agentów wpływu. Do szpiegostwa gospodarczego w firmach prywatnych.

Te działania połączone były również ściśle z przygotowaniami ruchów zmierzających do przejęć spółek, czy też wymuszania odpowiednich decyzji. Służby dawały też wsparcie w postaci odpowiedniego przekazu medialnego, który realizowany był poprzez przejęcia najważniejszych portali, blogów i forów internetowych oraz mediów.

Tak naprawdę stanowiło to tylko kroplę w morzu różnych większych i mniejszych procesów. Procesów, które wypływały z jednego centralnego planu i rozdzielały się na główne rzeki. Te zaś dzieliły się na rwące strumienie i potoki, tworząc układ nawadniający, który w postaci drobnych kropel trafiał do ludzi i drążył umysły ludzkie jak skałę. Plusk, plusk, plusk, plusk, plusk, plusk, plusk……. Powoli, acz sukcesywnie.

Tym razem nie chodziło o budowę żadnej idei. Ale by rozbudowywać wpływy biznesowe i zmienić orientacje polityki, a co za tym idzie świadomość ludzi nie tylko w Rosji, ale w całej Europie i na całym świecie, idea też była potrzebna.
NA PIERWSZY OGIEŃ poszła propaganda wewnątrz kraju. Putin i jego ludzie wsparli swoją politykę gospodarczą doskonale przygotowaną i uzupełniającą polityką historyczną. Putin uważał, że historia to polityka robiona wstecz. Nieprzypadkowodoszedł do władzy pod hasłem powstrzymania dalszego rozpadu państwa.

Zgodnie z technikami, z którymi zapoznał się przez lata służby, Putin doskonale wiedział, że dzisiaj wojnę prowadzi się tak samo, jak kiedyś, tyle że wspiera się ją przede wszystkim wojną informacyjną i propagandą. Odwracanie faktów, wykorzystywanie prawdziwych tez w sposób, który prowadzić może do wyciągania fałszywych wniosków. Wskazywanie motywów lub przyczyn określonych działań tak, aby były korzystne tylko dla jednej ze stron oraz odpowiedni dobór słów, który mógł wywołać pozytywne bądź negatywne skojarzenia odbiorcy. To tylko niektóre ze stosowanych metod.

By zrealizować politykę historyczną wystarczyło tylko zainspirować określone tematy bądź odwrócić od nich uwagę, w przypadku wywołania tematów niekorzystnych z punktu widzenia strategii. Następnie uruchamiano odpowiednią kampanię medialną wedle określonych założeń i celów politycznych związanych z problemami, które aktualnie dotyczyły relacji któregoś z państw byłego bloku sowieckiego.

W sumie, realizacja tak zaplanowanej strategii przy wykorzystaniu wspomnianych narzędzi oraz technik, niczym nie różniła się od pracy pisarza.Putin też czuł się jak pisarz, tyle, że on nie wymyślał historii. On pisał nową historię. On pisał nową historię świata. A zamiast atramentu używał zarówno ropy, jak i krwi.
LOSY GAZOCIĄGU PÓŁNOCNEGO były już przesądzone, do tych planów udało się Putinowi przekonać byłego premiera Niemiec Schroedera, który został nawet prezesem kierującego budowami i mającego go eksploatować przedsiębiorstwa.

W przypadku zaś południowego potoku, tu należało storpedować pomysły konkurencyjne firmowane przez część państw zachodniej Europy, Turcję, Gruzję, Azerbejdżan, Iran oraz kontrolujące to w dużej mierze amerykańskie przedsiębiorstwa paliwowe. Nie udało się tego zrobić, ale przynajmniej można było dalej utrudniać.

Doskonałym do tego środkiem były wywoływane niepokoje na terenie Czeczenii oraz Gruzji. Budowanie gazociągów czy ropociągów w tak zapalnych rejonach musiało być pomysłem tak genialnym, jak siedzenie z zapalonymi zapałkami na beczce z prochem.

Putin w końcu dał się przekonać swoim doradcom, że dyktując ceny na przesył ropy i gazu oraz w końcu zajmując terytoria, na których te surowce się wydobywa, mit o uniezależnieniu od Rosji i dywersyfikacji dostaw, okupiony miliardami dolarów inwestycji legnie w gruzach.

Dlatego też przez sieć spółek powiązanych ze swymi mocodawcami powoli, powoli, acz sukcesywnie przejmowano kontrolę nad gazociągiem Nabucco, którego budowa dofinansowana była, co najbardziej bawiło Putina, z pieniędzy UE.
Z GAZEM NIE BYŁO większego problemu. Jego sprzedaż nie wymagała jakiegoś specjalnie skomplikowanego procesu technologicznego. Należało go wydobyć, oczyścić, skroplić, przesłać. Choć ostatnie wiadomości o odnalezionych złożach gazu łupkowego znalezionych w Polsce brzmiały niepokojąco. Jednak mogły dopiero zagrozić za dziesięć, piętnaście lat. Do tego czasu wiele może się zmienić, nawet właściciel koncesji firmy wydobywającej, jeśli oczywiście gra okaże się warta świeczki. I tak właśnie zrobiono. Na polecenie Putina rosyjskie spółki miały zdobyć kontrolę w firmach otrzymujących polskie koncesje na poszukiwania i docelowo wydobycie gazu łupkowego

Z kolei z ropą sytuacja była o wiele trudniejsza. Inwestycje rafineryjne są najbardziej kapitałochłonne. Budowa rafinerii trwa długie lata. Produkcja ropy najwyższej jakości też nie należy do tanich procesów. Zatem wedle założeń REAKTYWACJI najprostszym rozwiązaniem było przejęcie rafinerii na zachodzie i w krajach bałtyckich wyspecjalizowanych w przerobie ropy REBCO.
WŁAŚNIE TERAZ REALIZOWANO kolejny etap tej strategii i prawie nikt w Europie Zachodniej i na świecie nie zauważył, o co tu się naprawdę gra. Jedynie w Polsce Prezydent Lech Kaczyńskii rozumiał, że ten ruch zagraża interesom gospodarczym Polski i polskich rafinerii. Bo kto kontroluje Gruzję, ten kontroluje przesył ropy z basenu Morza Kaspijskiego, z Kazachstanu, Azerbejdżanu i Iranu. A tam właśnie Polacy upatrywali swoje potencjalne złoża tego surowca. Sporo zainwestowali i zamierzali zainwestować jeszcze więcej.

Putin czuł, że znów powoli powraca retoryka z czasów zimnej wojny, która może w każdej chwili przerodzić się w gorącą wojnę o panowanie nad przesyłem surowców energetycznych na świecie. Na razie opinia publiczna nie rozumiała o co chodzi. I oto właśnie szło.

Strategia z punktu widzenia interesów gospodarczych jego kraju była strategią słuszną i Putin doskonale o tym wiedział. Czekał tylko na dzień, w którym stare rurociągi i gazociągi krajów przeszkadzających w jej realizacji zaczną rdzewieć z braku kropli gazu czy ropy.

Gdyby Polska, kraje bałtyckie nie występowały aktywnie wrogo wobec Rosji, gdyby zrozumiały, że mają wspólne interesy i że jedynym dla niech wyjściem jest oparcie się w swych strategiach energetycznych na Rosji, która sama potrzebuje się na nich oprzeć jako na naturalnym korytarzu do zbliżenia z Europą, to sytuacja wyglądałaby inaczej, a sama REAKTYWACJA kosztowałaby o wiele miliardów dolarów mniej.

Jednak państwa te, poczuwszy wrażenie świeżo odzyskanej wolności i niepodległości, patrzyły na te działania Rosji nieufnie, a nawet wrogo. W stosunkach polsko‑rosyjskich wciąż pojawiały się tarcia, napięcia, drobne konflikty i kryzysy. Do tego dochodziły zaszłości historyczne.

Jednak ze strony Polaków nie było najmniejszych gestów i chęci pojednania, zatem Rosjanie nie zamierzali na siłę ich do tych gestów namawiać i realizowali swoją politykę bez jakichkolwiek sentymentów.

Najwidoczniej polskie władze tego nie rozumiały. Putinowi przypominało to sytuację z szachowej rozgrywki. Rzeczywiście ruchy, które teraz wykonywał, mogły zostać opacznie zrozumiane przez niewyrobionego w polityce zagranicznej gracza. Do tego gracza, który uważał się za doświadczonego. Gracza, który mógł odebrać jego ruch jako błędny ruch.

Jednak ta partia była rozgrywana kilka poziomów wyżej, a jej strategia opracowana na kilkadziesiąt posunięć do przodu.

No, ale cóż może myśleć doświadczony zawodnik o graczu zaczynającym partię od ruchu A3, a następnie wyprowadzającym gońca do ataku, by potem go wycofać? I do tego jeszcze wykonującym galopadę skoczkiem po całej szachownicy. Rzeczywiście mogło to wyglądać na ruchy laika, szczególnie, że na koniec oddawał tego konia za piona.

„Cóż widocznie Kaczyński nie gra w szachy”, pomyślał Putin. „A na pewno nie jest na tyle dobry, by wytrzymać psychologiczną ogłupiającą strategię, skoro w swej wewnętrznej partii rozgrywanej wewnątrz własnego kraju jej uległ.”
PUTIN SPOGLĄDAŁ NA EKRAN, a jego przenikliwe oczy jak rentgen prześwietlały niebieską poświatę emitowanego obrazu.
– Jesteśmy tutaj przywódcy pięciu państw. Jesteśmy po to, żeby podjąć walkę. Po raz pierwszy od dłuższego czasu nasi sąsiedzi z północy, dla nas także z północy ze wschodu pokazali twarz, którą znamy od setek lat. Ci sąsiedzi uważają, że narody wokół nich powinny im podlegać. My mówimy „NIE!” – mówił Kaczyński, a jego wypowiedź przerywały brawa na placu w Tbilisi
– Ten kraj to Rosja! – kontynuował stanowczo Kaczyński. – Ten kraj uważa, że dawne czasy upadłego niecałe dwadzieścia lat temu imperium wracają, że znów dominacja będzie cechą tego regionu. Nie będzie! Te czasy się skończyły raz na zawsze. Nie na dwadzieścia, trzydzieści czy pięćdziesiąt lat.
– Konieczno. – powiedział Putin i nie roześmiał się. Nie odchrząknął. On po prostu wypuścił wzgardliwie powietrze nosem, łącząc śmiech, złość i pogardę w jednym nienazwanym grymasie twarzy i spojrzeniu. Po czym wyłączył telewizor.

MAŁA PARTIA, którą dziś rozgrywał Władymir Putin niestety zakończyła się patem. Mimo doskonałego planu, terminu i strategii. Zamiast pewnego mata, kończył tę rozgrywkę kategorycznym patem. Patem. Jednak patem.
Wszystko dlatego, że zjawił się tam ten mały człowiek. Ten mały Kaczyński. Co prawda Putin nie był wiele wyższy, ale reprezentował zdecydowanie większe imperium. Imperium decydujące o losach świata.

Imperium, które dostarczało energię dla prawie połowy świata. Imperium, które na nowo szykowało się do swej przewodniej roli we wszechświecie. Imperium, które tak naprawdę walczyło o swoje być albo nie być. Imperium, które z uwagi na swą pozycję, której nie zamierzało utracić, musiało dalej się umacniać.

Putin nie zrażał się takimi drobnymi porażkami. Skoro pojawił się nowy gracz. I skoro Gracz nieproszony zasiadł do partii szachów. I nieproszony wykonał swój pierwszy ruch.
To Putin nie zamierzał pozostać dłużnym i zamierzał wykonać również swój ruch. Na potwierdzenie tych myśli przesunął konia na magnetycznej szachownicy stojącej na stole w sali konferencyjnej,a następnie poprosił o połączenie z Michaiłem Wiktorowem. Kazał mu się stawić wraz z Siergiejem Jesieninem za godzinę w Nowym Ogariewie a wcześniej skontaktować z ogromagarchą Wiktorem Marianowiczem Jabłuszkinem i generałem Jewgienijem Gruszewem.
Czasami trzeba poświecić piona, albo generała, żeby wygrać całą partię, zresztą, co za różnica.
– No cóż, do wyboru został im wariant hiszpański albo szkocki.– pomyślał Putin. A wyrok na Kaczyńskiego bezgłośnie zapadł w jego głowie.


zródło:NORD STREAM, A SPRAWA SMOLEŃSKA cz. I - ALEF STERN - NowyEkran.pl

zxcvbnmasdfgh

  

Za długie i brak obrazków, nie czytam

R.yS

  

Szczególnie bez obrazków. I brak kolorowanki.

A tak na serio bardziej mi to pasuje na tani i marny kryminał lub na fajny początek powieści sci-fi, z tym, że po tym wstępie akcję przesunąłbym na kilkanaście lat wprzód.

Osobiście nie lubię jak domorośli inspektorzy przewidują działania i rozgryzają tych "wielkich" polityków jednocześnie przypisując im jakieś dalekosiężne plany często związane z dominacją nad światem. Politykom chodzi co najwyżej o zapewnienie sobie super życia wykorzystując swoją dobrą pozycję i dalej się na tej pozycji rozwijając. Ale nie będę dalej insynuował bo się na tym nie znam.

A dodanie Lecha Kaczyńskiego do tej historii świadczy co najwyżej o tym, że naszym fantastą jest prawicowy skrzywdzony po katastrofie smoeńskiej.

Raffsky

  

Mylisz się niestety bo autor tego tekstu był dość krytyczny wobec polityki braci Kaczyńskich,ma natomiast ciekawe teorie na temat przyczyn tego co stało się w Smoleńsku 10,04,2010.Tak ciekawe że wykradziono mu zapiski przyszłej powieści.

Niestety, ale ekipy fachowców w rządach od 1989 r tak świetnie edukowały młodzież że przebrniecie przez dłuższy tekst to niemal jak wspinaczka na Mont Everst,jeszcze gorzej jest z wyciąganiem wniosków.Dlatego dziennikarze mogą wmawiać że dzięki cenom benzyny zmaleje emisja CO 2 w Polsce.Dlatego też pomimo wielu czytelnych sygnałów że ponad głowami Polaków znów realizowany jest jakiś plan,większość woli pełna michę,taniec z gwiazdami i debili,gogusiów pomieszanych ze zdrajcami u władzy.

Sauron

  

TEORIE!!! jak piszesz,a ja chciałbym aby autor przedstawił fakty
temat jak zawsze od Raffsky`ego to political fiction

Raffsky

  

1,Przeczytaj mój wstęp jest to jakby powieść,wiec nie koniecznie musiało tak być,tekst może być wstępem do dyskusji.
2,Faktów o stanie bezpieczeństwa powinniśmy się dowiadywać z "niezależnych" mediów i od naszych rządzących ,no ale mamy ciągły festiwal zapewnień jak jest super,wspaniale,tak dobrze nie było od lat.Fakty są inne i dobitnie pokazały to sprawy Gazociagu północnego i katastrofa rządowego samolotu z prezydentem na pokładzie w Smoleńsku a pózniej stan śledztwa
3,Radzę porównać sobie to przemówienie z berlińskim "skomleniem" Radosława Sikorskiego

Gordon_FreeMaN

  

i tutaj się zgodzę...

Nowy Porządek Świata raz po rqazie daje o sobie znać i jest coraz bardziej bezczelny w swych działaniach...

R.yS

  

@Raffsky jak rozumiem jesteś specjalistą od wyciągania daleko idących wniosków. Tylko, że zauważyłem, że osoby, które wyciągają inne wnioski niż TY są lewakami, zdrajcami, itp itd.

Autor może i był krytyczny wobec polityki Kaczyńskich, ale nie zmienia to faktu, że jest kolejnym insynuatorem tworzącym różne ciekawe teorie.

@NTP daj sobie siana z tym NWO bo aż szkoda czytać o tych bzdurach.

Raffsky

  

Natomiast większość polaków wcale nie wyciąga wniosków z tego co się dzieje,nieodpowiedzialni ludzie rządzący nie ponoszą żadnych konsekwencji swoich działań często sprzecznych z interesem społeczeństwa lub narodu.
Jeśli chodzi o lewicę w Polsce jestem jak najbardziej za tym że jest ona potrzebna,ale lewica w stylu przedwojennego PPS-u,a nie lewactwo bezideowe przesiąknięte rosyjską agenturą,założone za rosyjską forsę(sprawa słynnej i głośnej moskiewskiej pożyczki Millera,rzecz w normalnym kraju nie do pomyślenia).To lewactwo na siłę szuka nowego uwiarygodnienia i pudruje się lizaniem ty...ków w europie,wynosząc na piedestał zboczenia i dewiacje.
Rozumiem że część ludzi u władzy to idioci,część jest naiwna,część to karierowicze,ale część nawiązuje do chaniebnych praktyk z okresu przedrozbiorowego biorąc kasę od obcych(w swoich wywiadach przed śmiercią,sowietolog prof Wieczorkiewicz mówił o tym bez ogródek).

Niektórym jeszcze klapki z oczu nie spadły i dalej sądzą że w Smoleńsku doszło do "zwykłej katastrofy".Ja nie wiem co tam się stało ,ale dla mnie ten wypadek jest "niezwykły".
Wystarczy tylko wymienić te fakty:
-po 1,5 roku prokuratura dopatrzyła sie nieprawidłowych działań BOR-u(wielu komentatorów i emerytowanych wojskowych od razu wykazywało że BOR nie dopełnił obowiązków),szef bor w czasie lotu takiej "delegacji" do wrogiego kraju był na bazarku po zakupy,za swoje działania został odznaczony i awansowany
-wszystkie ustalenia Tusk i jego ekipa umawiała z rosjanami na tzw. gębe.Jest to już oficjalnie potwierdzone.
-kłamstwo Ewy Kopacz(obecnie marszałek sejmu) co do zabezpieczenia miejsca wypadku i udziału polskich lekarzy w sekcjach
-wypłacenie astronomicznych jak na polskie warunki odszkodowań rodzinom ofiar.Można domniemywać że chodziło o kupienie milczenia,ewentualną dyskredytację rodzin.Jestem przeciwnikiem wypłaty tak dużych kwot.
-brak wielu dowodów,zniszczenie sporej części,nieprofesjonalne ustalenia,brak polemiki z faktami podnoszonymi przez stronę przeciwną