Za oknem zimno, ciemno… Słucham pierwszego 'Dubstep Allstars' - pierwsza w historii kompilacja dubstep`owa, nadająca ramy kształtującemu się gatunkowi (włączcie sobie również, będzie Wam się lepiej czytało - video na samym dole tekstu) i zastanawiam się, co się stało z muzyką, która wkręciła mnie jak nic innego od czasu kiedy przestałem wielbić Carl Coxa już dosyć dawno temu. Pamiętam, gdy kilka lat temu, w czasach kiedy na dubstepforum.pl było kilkuset użytkowników, a nie kilkadziesiąt tysięcy jak teraz, toczyła się dyskusja, o tym czy dubstep skończy tak jak drum`n`bass. Żeby nie stał się zamkniętą formułą, ewentualnie podzieloną na kilka bardzo konkretnych szufladek jak jego starszy brat. Wiele było bicia piany o tym, że należy uczyć się na błędach innych, że przecież skoro wszyscy wiemy, jak skończyło d`n`b, to na pewno uda się tego uniknąć. Niektórzy, ku wszechobecnemu oburzeniu, twierdzili, że w zasadzie to już się tak stało i kolejne lata tylko pogłębią ten proces. Dzisiejszy dubstep, ten masowy, ma już niewiele wspólnego z mrocznym uk garage`em, od którego wszystko się zaczęło. Nie chodzi tu o to, że gatunek ma nie absorbować nowych elementów i przestać się rozwijać. Wręcz przeciwnie! Dubstep jest Londynem bardziej, niż trip hop był w Bristolu. Sieć powiązań i wzajemnych inspiracji była niewiarygodna – granice przesuwały się z weekendu na weekend, jeden set determinował kolejny, kluczowe dla rozwoju gatunku były spotkania.

Miejscem kluczowym dla narodzin i rozwoju gatunku był sklep Big Apple, w którym DJ Hatcha sprzedawał płyty, to tam pierwsze kawałki mixowali: Benga, Skream, Loefah, Plastician czy N-Type (głowni przedstawiciele gatunku, można by rzec OJCOWIE).

Chcesz być na bieżąco? Dołącz do nas na facebooku: www.4Clubbers.pl @Facebook

(na zdjęciu Artwork, Goodfella i Skream)

Pierwszym, najważniejszym utworem w historii dubstep`u okazał się track 'The Judgement' spod rąk Bengi i Skreama, którzy wynieśli go na główne sceny festiwali, mieli wówczas po 16 lat (2003 rok).

Wielki boooom na dubstep zaczął się w 2005 roku, dzięki niepowtarzalnemu 'Midnight Request Line' Skreama.



O dubstepie mówi się coraz więcej, media zaczynają się interesować, w tym samo BBC Radio 1, gdzie prezenterka Anne Hobbs zaprasza czołowych przedstawicieli gatunku do audycji 'Dubstep Warz' - to dzięki temu programowi stał się wielki przełom, nowa fala zaczęła wypływać po za granice Wielkiej Brytanii.

W następnym roku Dubstep podbija Amerykę, fascynacja i zachwyt nad brytyjskim brzmieniem ogarnęła Joe Nice`a, DJeja z Baltimore, to on regularnie zaczyna organizować w całych Stanach imprezy dubstep`owe.

Aktualnie dubstep podzielił się na wiele podgatunków. Najważniejsze z nich to:

Filthstep - czyli onanizm za pomocą wobbla i wierteł. Ma być brud, ma być ciężko (Cookie Monsta, Datsik)

Popstep - według wielu, najgorsze co mogło się przydarzyć dubstepowi. Słodkie vocale, najczęściej o niespełnionej miłości, damskie lub męskie, burackie dropy (ostatnie poczynania Flux Pavilliona, Nero, Bassnectar)

Gorestep - dużo wobbla, gadające bassy, dźwięki przypominające rzyganie. Świetny soundtrack do porno. (Borgore)



Wielu twierdzi, że Skrillex "zeszmacił" ten gatunek. Owszem, to dzięki niemu ten gatunek znalazł się na podium, stał się popularny, i to właśnie przez popularność zmienił się w coś, w co nie planował na początku. Czy należy Sonny`ego obwiniać? Hmm… Z jednej strony gatunek zyskał na popularności, teraz już prawie każdy młody człowiek wie, czym jest dubstep. Przecież nawet Korn nagrali ze Skrillex`em, Jay-Z i Kanye West wykupili utwór Fluxa Paviliona 'I Can`t Stop' do wykorzystania w ich singlu 'Who Gon Stop Me', a Miley Cyrus nagrywa z Borgore`m.



Z drugiej jednak strony, mamy grupę osób, którzy znali (w tym i ja) ten gatunek wcześniej i lubili za to czym był. To co się dzieje od 2009 roku, jest ich zdaniem całkowitą śmiercią dubstepu.



Choć nadal pojawia się masa dobrych kawałków, dużo więcej trzeba włożyć wysiłku, w to żeby je odnaleźć, w stosie klonów Rusko i Coki`ego. Doskonale radzi sobie cały nurt związany z berlińskim minimalem dubstepowym. Zresztą panowie Scuba i Shackleton przeprowadzili się do tego miasta, by tam organizować swoje balangi i wydawać nowy materiał. Kode9 i jego Hyperdub też są ciągle ostoją różnorodności muzycznej i miejscem, gdzie szufladki i receptury na imprezowe hity nie mają większego znaczenia. Podobnie zresztą jak cała bristolska scena, która okazała się bardzo odporna na masowy pęd ku coraz mocniejszym i głośniejszym killerom. Dubstep nie umarł, doszło do swego rodzaju walki między podziemiem, a mainstreamem – każdemu podoba się co innego w tej muzyce.

Chcesz być na bieżąco? Dołącz do nas na facebooku: www.4Clubbers.pl @Facebook


P.S. Przypomniała mi się jeszcze pewna anegdotka, kiedyś podczas szukania informacji na temat Kryptic Minds (swoją drogą zagrali prze zajebistego seta na ubiegłorocznym Audioriver - zaczęli dopiero o 6 rano, bosko!), natknąłem się na wywiad z Loefach`em.
Panowie Loefach i Sgt Pokes (tak, ten MC, który podróżuje ze Skream`em), szli sobie londyńską ulicą i zaczepieni zostali przez młodą niewiastę. Jak się okazało, owa pani robiła ankietę na potrzeby swojej pracy dyplomowej. Chłopcy, jako że są dżentelmenami, postanowili jej pomóc i dać się przepytać w imię nauki. Gdy padło pytanie o wykonywany zawód, odpowiedzieli, że zajmują się muzyką. Na co ankieterka zapytała się już prywatnie - jaką muzyką? Dubstepem - odpowiedzieli. Dziewczyna rozpromieniła się i odparła - kocham dubstep! Jak się nazywacie? Jesteśmy z DMZ (Digital Mystikz przyp. red.) - powiedzieli zgodnie z prawdą. Ona na to - a co to jest?


Warto wiedzieć, że ta muzyka to niekoniecznie rozdeptywane żaby i wiertarki udarowe