Kamil9871

  

Nad górami, na granicy horyzontu wznosi się jasna łuna, niczym nimb świętości świata. Słońce jeszcze nie wzeszło. Choć mikroskopijny blask tam z oddali przepowiada rychłe przyjście tego Rycerza Dnia. Póki co, tylko chmury nieśmiało przesuwają się po nieboskłonie. A może próbują zepchnąć w nicość nocne gwiazdy? Walka. Niestety na ratunek gwiazdom przychodzi blady Księżyc. Wojna. Bogu winne chmury spychane są wprost na górskie olbrzymy. Raz po raz okrywają szczyty lekkim i niebiańsko miękkim puchem. Pozwalają zasnąć. Odpocząć. Choć na chwilę. I wtedy On nadchodzi. świetlistym swym promieniem strząsa zimną rosę z łąk. Budzi uśpione doliny. Tchnieniem swoim mąci nocne koszmary. I nie ma już nocy. Ani pięknych i tajemniczych gwiazd. Ani walecznego Księżyca. Tylko dzień. światło. życie. Tylko ptaki nieśmiało zaczynające swe trele. Niebo powoli zmienia kolor. Z groźnego granatu przechodzi w łagodny, spokojny błękit. A Słońce – ‘odyniec samotny’ ukazuje się w całym majestacie. Oślepia swym blaskiem…zupełnie jak barokowe ołtarze. Nic dziwnego, że kiedyś czczono Go jak Boga. Promienie oplatają myśli każdego, kto nań spojrzy. Jestem zniewolona. Ale mój ranny bóg ucieka. Kryje się za drzewami. Drzewa, jak gdyby pod groźbą – ukrywają Go. To na nic. Majestatu i wielkości nie da się ukryć. Słońce. Prześwituje przez liście. Zdaje się, że cały las płonie. Zdaje się, że zaraz spłonę i ja. żywcem. Duch już pławi się w ogniu. Tracę czucie. Oddech ucieka. I zlitował się Helios. Skrył swe oblicze za górski szczyt. A ja, nie będąc już człowiekiem – tylko feniksem, odrodziłam się z popiołów poranka. Taka śmierć ma sens. Niewątpliwie.