Wschód słońca zaczął delikatnie pieścić moją twarz. Zachęcał mnie, abym w końcu wstał i rozpoczął kolejny dzień.
Początkowo, nie miałem na to ochoty. Samotność, brak zrozumienia ze strony rodziny i bliskich. Do Kołobrzegu przeprowadziłem się niedawno. Nie zdążyłem jeszcze poznać dobrze tego miejsca. W pewnym sensie, nie chciałem go poznawać. Rozum pytał: Dlaczego wciąż muszę grać w tym teatrze życia swoją smutną i żałosną rolę? Jednak, chwila namysłu spowodowała wygraną serca, więc powiedziałem mu:
- Nie mogę Tobie nie zaufać, przyjacielu.
Posłuchałem go, w końcu był ze mną od zawsze i jeszcze nigdy mnie nie opuścił. Jako jedyny.
Wstałem z łóżka. Nagle, usłyszałem dzwonek mojej komórki. To Adrian, jeden z miejscowych. Przypadkowo spotkaliśmy się raz, wymieniliśmy się numerami, tak z grzeczności. Nie przypuszczałem, że on kiedykolwiek się odezwie, a jednak...
- Słuchaj, mój kumpel się rozchorował i mam jeden wolny bilet na Sunrise Festival. Może miałbyś ochotę?
- Sunrise Festival? A co to takiego?
- Cudowna impreza, która się odbywa na naszej plaży. Fantastyczna
muzyka, występujące na żywo gwiazdy muzyki klubowej z całego świata...
-... muzyki klubowej? Czyli kolejna techno impreza? Daj mi spokój.
- O nie, Sunrise to nie jest byle jaka impreza. To spotkanie wielu tysięcy klubowiczów z różnych zakątków naszego kraju i nie tylko. To klimat, którego nie można opisać słowami.
Już miąlem mu odmówić i się rozłączyć, kiedy nagle zobaczyłem jak swoimi promieniami oświetla mnie słońce. Tak jakby chciało mi powiedzieć: "Idź tam, nie daj się prosić..."
...
- Halo, Marek. Jesteś tam?
- Tak, Adrian. Słuchaj, może jednak zobaczę, czym jest Sunrise.
- Ok, wpadnę po Ciebie około 18.
- Spoko. Do zobaczenia.
Szczerze mówiąc, nie wiedziałem czy była to jawa, czy sen. Ale pomyślałem, że być może jest to jakiś znak. Impuls, który zmieni moje życie. Może warto wziąć byka za rogi i spróbować.
Adrian przyszedł po mnie o ustalonej porze. Szliśmy w stronę plaży. Dookoła las... im bliżej, tym wyraźniej można było usłyszeć szum morza. Ale i nie tylko....
W pewnym momencie usłyszałem melodię. Stawała się coraz głośniejsza, coraz bardziej przenikała moje ciało i umysł.
- Co to za
muzyka? - zapytałem Adriana.
- To jest Trance - odpowiedział z zachwytem w głosie
Trans? Rzeczywiście, ta
muzyka wpłynęła na mnie...
Z każdą minutą, coraz bardziej lubiłem tą muzykę. DJ'e mieli świetny kontakt z publicznością. Poznałem wielu nowych, wspaniałych ludzi. Ludzi, których nie poznałbym, gdyby nie Sunrise. Bawiliśmy się tak aż do rana.
W pewnym momencie, zaczęło wschodzić słońce. Wszyscy, w rytmie muzyki, przyglądali się temu pięknemu zjawisku. Widziałem, jak uśmiecha się do mnie...
- Witaj w świecie Sunrise...
- Mój wierny przyjacielu... Jak mogę Ci dziękować?
Od tamtego dnia, zmieniłem swoje nastawienie do ludzi. Nie omijałem ich, wręcz przeciwnie - otworzyłem się na nich. Odrzuciłem swoje wszystkie wcześniejsze przekonania na temat "maniaków techno". Teraz wiedziałem, że jest zupełnie inaczej, niż mówili ci, którzy nie znali dobrze tego środowiska, tak jak ja kiedyś. Zacząłem poznawać muzykę klubową i coraz bardziej mi się ona podobała. To wszystko zaczęło się trzy lata temu...
Na tegoroczny Sunrise, mamy zamiar wybrać się całą ekipą. To połączenie plaży, szumu morza i wspaniałej muzyki, która łączy ludzi. Adrian miał rację - tego nie da się opisać słowami.
Każdego roku, poznaję nowe brzmienia, nowych ludzi. Jednak jedno pozostaje wciąż niezmienne... Każdej nocy festiwalu, czekamy na nadejście mojego wiernego przyjaciela - Słońca, który nigdy mnie nie zostawił.
