Murcof to rozpoczęty w 2001 roku projekt człowieka z Meksyku Fernando Corony. Elektronika połączona z muzyką klasyczną w filtrach minimalizmu. Próba znalezienia harmonii pomiędzy cyfrową precyzją a akustycznym ciepłem.
Artysta swoje pierwsze kompozycje rozpoczął w 1985.
Dorastał słuchając muzyki klasycznej. Jego ojciec był bluesmanem, grywał też jazz i folk. Miał sporą kolekcję płyt z muzyką klasyczną, sporo dzieł Bacha, którego był miłośnikiem. Fernando bardzo lubił te nagrania. Miał również album niejakiego Johna Santosa, który dokonał elektronicznej interpretacji kompozycji Bacha zauroczając tym Fernando. Kiedy dorósł, nadal słuchał klasyki i zaczął badać jej współczesną odmianę. Tak odkrył Strawińskiego, Ligetiego, Sanakiego, Stockhausena, Schoenberga, cały szalony wiek dwudziesty aż po rzeczy tworzone obecnie. Było to dla niego absolutnie powalające, ekscytujące przeżycie. Jednocześnie zaczynał słuchać elektroniki. Jak powiedział w jednym z wywiadów: Do końca życia będę słuchał elektroniki i klasyki. Innych rodzajów muzyki oczywiście też, ale te dwa przemawiają do mnie najbardziej.

Murcof ” Muzyka jest dla mnie równoległym językiem. Być może jest ona zdolnością zrozumienia pewnego ukrytego przekazu. Na przykład, kiedy teraz rozmawiamy i ja mówię, a ty słuchasz, to nie słuchasz tylko tego, co mam do powiedzenia. Słuchasz także tonu mojego głosu, szybkości z jaką mówię i to również niesie ze sobą jakąś informację. Wiesz, tak zwany ładunek emocjonalny. Myślę, że na podobnej zasadzie muzyka może być takim specjalnym, wysoce rozwiniętym obszarem w komunikacji. Muzyka może wyrażać mnóstwo zjawisk i dopóki nie staniemy się idealni – a to nigdy nie nastąpi – będziemy potrzebowali tego typu języka do ekspresji uczuć i wszystkich tych niewerbalnych stanów, które niesłychanie trudno wyrazić. Muzyka sprawia także, że czujesz się mniej samotny w swoim odbiorze świata, ludzi. Muzykę można postrzegać na naprawdę wiele sposobów. Rodzimy się ze zdolnością rozumienia tego języka, każdy rozumie muzykę. To trochę tak jak z wyrazem twarzy – nawet niemowlęta wiedzą, kiedy ich matka się uśmiecha, a kiedy płacze. Rozumieją to w taki sam sposób, w jaki my rozumiemy muzykę, intuicyjnie. Może dałoby się to sprowadzić do czysto biologicznej perspektywy, do jakieś części naszego mózgu, do DNA?”.

:::: MURCOF ::::
https://pl-pl.facebook.com/murcof