K-396

  

Ferrari 250 GTO
Ogólne
Lata produkcji: 1962-1964
Cena w chwili rozpoczęcia produkcji (1962): 18 000 $
Liczba wyprodukowanych egzemplarzy: 33 lub 36
Projekt nadwozia: Sergio Scaglietti
Zbiornik paliwa: 133 litry
Masa własna: 1043 kg

Opony
Przód: 6.00 R 15
Tył: 7.00 R 15

Osiągi
Prędkość maksymalna: 280 km/h
Moc maksymalna: 304 KM
0-100 km/h: 6,2 s
Czas przejazdu 1/4 mili: 13,5 s

Napęd
Typ silnika: V12
Pojemność: 2953 cm³
Napęd: tylna oś

Cena około 8 000 0000 euro.

Beret89

  

Stratopolonez (Polonez 2500 Racing) - samochód wyścigowy[1] z umieszczonym centralnie silnikiem V6 o pojemności 2.4 l i mocy 260 KM (Silnik napędzał Ferrari Dino a także Lancię Stratos). Silnik ukryto pod mocno przerobionym nadwoziem Poloneza. Samochód osadzony był na ramie z Lancii Stratos. Silnik wyposażono w podciśnieniowy układ wydechowy co zwiększyło jego moc do 285 KM. W układzie chłodzenia wykorzystano elementy ciężarówki Star. Zawieszenie i hamulce pozostawiono bez zmian w stosunku do Lancii Stratos. Przednia maska i tylna klapa zostały wyposażone w wyloty powietrza poprawiające cyrkulację. Z boków samochodu, przed fabrycznymi wywietrznikami, w trójkątnych okienkach tylnych drzwi umieszczono wloty powietrza do komory silnika. We wnętrzu zastosowano trójramienną, sportową kierownicę i zmodyfikowaną deskę rozdzielczą. Co ciekawe w samochodzie nie zastosowano ani fabrycznego tylnego spojlera ani przednich spojlerów z rajdowego Poloneza 2000 grupy B. Stosowano jedynie nieduży spojler-kierownicę powietrza zwiększającego przepływ powietrza przez chłodnicę. Podczas pierwszego uruchomienia, ludzie mieszkający w pobliżu fabryki telefonowali na milicję "żeby uciszyć ten potworny hałas". Przed debiutem wyścigowym samochód nie przeszedł żadnych testów ani nawet ustawienia geometrii. Podczas pierwszego wyścigu Stratopolonez prowadzony przez Andrzeja Jaroszewicza wykonał aż trzy niekontrolowane obroty wokół własnej osi lecz mimo to wygrał.





FSO Polonez Stratos 2500 RALLY - YouTube

__________________

Introverterz

  

W maju 1998 roku Nissan wprowadził na rynek kolejną odsłonę modelu Skyline oznaczoną jako R34. Nieco ponad pół roku później, w styczniu 1999 roku, do oferty dołączyła wersja GT-R w dwóch opcjach wyposażeniowych: standardowej GT-R, oraz GT-R V-spec. Do napędu zastosowano po raz kolejny sprawdzoną jednostkę RB26DETT, osiągającą wg oficjalnych danych moc 280KM (faktycznie moc wynosiła około 330KM). Poza drobnymi zmianami mechanicznymi silnik otrzymał pomalowaną na czerwono pokrywę zaworów. Zastosowano 6 biegową, manualną skrzynię biegów. Podobnie jak to było w R33, tak i R34 GT-R V-spec został wyposażony w system ATTESA E-TS Pro i aktywny tylny dyferencjał o zwiększonym tarciu ("zwykły" R34 GT-R posiadał klasyczny, mechaniczny dyferencjał i system ATTESA E-TS). Oprócz tego V-spec został doposażony w przedni, plastikowy dyfuzor osłaniający silnik od spodu, oraz tylny dyfuzor wykonany z karbonu.

Jednym z ciekawszych gadżetów w R34 GT-R był zainstalowany na konsoli środkowej wielofunkcyjny wyświetlacz (o przekątnej 5.8'') pokazujący parametry pracy silnika takie jak ciśnienie doładowania (max do 1.2 Bar), temperatury oleju i cieczy chłodzącej i inne. W GT-R V-spec wyświetlacz dodatkowo pokazywał temperaturę w dolocie i EGT. Za dodatkową opłatą można było dokupić wyświetlacz przygotowany przez Nismo – w tej wersji komputer był w stanie pokazywać ciśnienie doładowania do 2 Bar, a także posiadał lap-timer. Także i w tej edycji GT-R nie zabrakło wersji N1. Podobnie jak to było w R32 i R33 samochód był bazą homologacyjną do sportu i pozbawiono go systemu ABS, klimatyzacji, systemu audio, tylnej wycieraczki i wykładziny bagażnika. N1 posiadało także wzmocniony konstrukcyjnie motor. Powstało tylko 45 sztuk R34 GT-R N1, z czego 12 sztuk zostało wykorzystanych przez Nismo do wyścigów Super Taikyu. Pozostałe trafiły głównie do zespołów wyścigowych i tunerów.

Powstała także wersja GT-R M-spec o bardziej komfortowym charakterze. Bazowała na typowej wesji V-spec z tą różnicą, że zamontowano w niej amortyzatory o bardziej miękkiej charakterystyce i skórzane, podgrzewane fotele. Wersja V-spec była także oferowana na rynku europejskim, a konkretnie w Wielkiej Brytanii. "Brytyjski" GT-R był nieco zmodyfikowany w stosunku do wersji JDM. Posiadał m.in.: dodatkowe chłodnice oleju, zmienione mapy ECU i wnętrze wykończone skórą markowaną przez Connelly.

W sierpniu 2000 roku na rynku pojawiła się wersja V-spec II. Od pierwszego V-speca odróżniała się twardziej zestrojonym zawieszeniem i większą średnicą tarcz hamulcowych. Maska silnika była wykonana z włókna węglowego. Zmiany objęły także wnętrze (aluminiowe nakładki na pedały, konsola środkowa w innym kolorze, zmieniono kolor obić tapicerskich z szarego na czarny). Z zewnątrz odświeżonego GT-R’a można było poznać po białych kloszach kierunkowskazów. Wszystkie te kosmetyczne zmiany objęły również "podstawową" wersję R34 GT-R (nie licząc maski z włókna węglowego).

W lutym 2002 roku Nissan zaprezentował ostatnie wersje modelu GT-R przed zakończeniem produkcji. Nosiły one nazwę Nür, która odnosiła się do słynnego toru Nürburgring w Niemczech, który przez lata służył jako poligon doświadczalny Nissana. Wersja Nür była dostępna w dwóch specyfikacjach: jako GT-R V-spec II Nür (750 egzemplarzy), oraz GT-R M-spec Nür (250 egzemplarzy). Zmiany dotyczyły przede wszystkim silnika - zastosowano wzmocnioną jednostkę RB26DETT z wersji N1. Poza tym wprowadzono niewielkie zmiany we wnętrzu auta (m.in. prędkościomierz wyskalowany do 300 km/h).

W momencie zakończenia produkcji R34 GT-R, w 2002 roku, Nismo zaprezentowało koncept wersji Z-tune. Pierwszy egzemplarz powstał już w 2003 roku na bazie używanego egzemplarza R34 GT-R V-spec II. Pod maską zainstalowano koncepcyjny silnik o symbolu RB26DETT Z1. Był to standardowy motor z GT-R’a jednak po znacznych modyfikacjach: m.in. poszerzono średnicę cylindrów oraz zmodyfikowano korbowód. Tak przygotowany silnik miał pojemność 2.8 litra i dysponował mocą około 500KM. Wkrótce potem Nismo dostało od Nissana zielone światło na stworzenie krótkiej serii modeli Z-tune z okazji rocznicy powstania działu sportu Nissana. W tym celu Nismo zakupiło 20 używanych egzemplarzy R34 GT-R V-spec z przebiegiem nie większym niż 29000 km. Samochody te zostały rozłożone na części pierwsze i ręcznie złożone na nowo. Wzmocniono kluczowe miejsca w karoserii, w niektórych miejscach zastosowano włókno węglowe, przekonstruowano zawieszenie (Öhlins/Sachs), układ napędowy i szereg innych komponentów, tak by sprawność i niezawodność stały na najwyższym poziomie. Nadwozia przemalowano na specjalnie przygotowany kolor "Z-tune Silver". W stosunku do prototypu silnik uległ delikatnym zmianom (RB26DETT Z2): ogranicznik obrotów przesunięto do wartości 9000obr/min, zastosowano turbosprężarki IHI. Silnik legitymował się mocą 500KM i momentem obrotowym 540Nm. W sumie powstało 19 sztuk Z-tune (w tym 2 prototypy). Dziś Z-tune uchodzi za najdroższy model GT-R dopuszczony do ruchu po drogach publicznych (ceny przekraczają 180000$).

Fixerr

  

Co tu dużo mówić mam wam do zaprezentowania Warszawę samochód który sam w sobie jest czymś wielkim jak to wasi rodzice pamiętają oto kilka informacji o tym samochodzie

FSO Warszawa (potocznie: warszawka, garbuska[2]) – samochód osobowy produkowany od 6 listopada 1951 do 30 marca 1973 w FSO (w warszawskiej fabryce na Żeraniu) na licencji ZSRR[3]. Był to pierwszy w powojennej historii Polski samochód produkowany seryjnie[3]. Gamę jednostek napędowych stanowiły dwa benzynowe silniki R4 o pojemności skokowej 2120 cm³, dolnozaworowy M-20 i górnozaworowy S-21. Moment obrotowy przekazywany był poprzez suche jednotarczowe sprzęgło, 3-biegową manualną skrzynię biegów (od 1971 w niewielkiej liczbie egzemplarzy skrzynia 4-biegowa) i wał napędowy na oś tylną. Pierwsze Warszawy (M20, 200, 201 i 202) charakteryzowały się 4-drzwiowym nadwoziem typu fastback. Od 1964 produkowana była wersja sedan, zaś od 1965 5-drzwiowe kombi. Przez cały okres produkcji Warszawa poddawana była licznym modernizacjom.
Od roku 1958 produkowana była wersja użytkowa modelu, pick-up. Powstały także odmiany specjalne Warszawy: radiowóz, ambulans/sanitarka, furgon, pocztylion oraz drezyna. W oparciu o podzespoły dedykowane dla Warszawy skonstruowano także samochody dostawcze: Żuka, Nysę oraz Tarpana. Ostatnia Warszawa zjechała z taśmy produkcyjnej 30 marca 1973 roku. Przyczyniło się do tego faktu wprowadzenie w 1967 następcy dla przestarzałego samochodu z FSO, Polskiego Fiata 125p. Przez cały okres produkcji powstało ogółem 254 471 egzemplarzy modelu, z czego 72 834 trafiło na eksport[4].

slivka91

  

Legenda jak dla mnie to Audi RS2
Najszybszy sportowy Avant w latach 90.
Do tej pory cięzko znaleźć coś szybszego od RS2
Od niej zaczęła sie produkcja aut sportowych
Auto zbudowne na bazie Audi 80 Avant przy współpracy z Porsche dało obecnie klasyka gatunku.
2.2T 315 KM
Cenowo jest droższa od wspólczesnych RS-ek: RS4, RS6

_Szymon

  

Ford Mustang Mach 1 (1969)
28 sierpnia 1968 roku Ford zaprezentował nowego Mustanga na rok 1969. Tym razem samochód przeszedł gruntowny facelifting. Metalowa, chromowana atrapa chłodnicy została zastąpiona przez nową, czarną i wykonaną z plastiku. Logo Mustanga nie było już umieszczone pośrodku, tylko po stronie kierowcy i było mniejsze. Boczne i tylne linie nadwozia zostały wygładzone, tylna ściana wraz z szybą opadała łagodnie aż do punktu styku z tylnymi światłami. Z przodu zostały zamontowane poczwórne światła: 2 wewnątrz atrapy chłodnicy i 2 poza nią. Maska przypominała nieco swym wyglądem literę V, co było podkreślone przez wlot powietrza umieszczony na masce. Zmianie uległ też napis MUSTANG, a szyby zostały powiększone i rozszerzone, co umożliwiło lepszą widoczność.

__________________

mlody016

  

Warto by też wspomnieć o klasykach japońskiej motoryzacji, czyli Rx-7, NSX czy corolka AE86, USA też nie odbiega, Impala, Monte Carlo, Camaro, Chellenger, no i niemcy ze swoim prosiakiem w wersji GT2 przykładowo

slivka91

  

Audi RS2 powstało w 1993 roku. Sportowy model S2 został zdeklasowany przez jeszcze bardziej ekstremalną wersję dostępną wyłącznie jako kombi. Po udanej prezentacji modelu 500E Mercedesa i jego sukcesie zarówno pod względem osiągów jak i sprzedaży Audi nie zastanawiając się długo zaczęło współpracę z Porsche. Wiele części było zapożyczonych z innych modeli Porsche min. lusterka boczne, kierunkowskazy przednie w zderzaku, pompa paliwowa z modelu 911 (964), układ hamulcowy z modelu 968 Club Sport.
Silnik Audi ADU - 5-cylindrowy, turbodoładowanie (KKK27/7000), 20 zaworów DOHC
Elektroniczny wtrysk paliwa Bosch, pasek rozrządu, pojedynczy wałek rozrządu.
Pojemność 2226 cm³
Moc maksymalna 232 kW (315 KM) @ 6500 rpm
Napęd napęd na obie osie, quattro
Prędkość maksymalna 262 km/h (dane producenta) Przyśpieszenie 0–100 km/h
0–160 km/h 5,4 s (dane producenta) 13,0 s (dane producenta)

Skrzynia biegów Getrag 01-E CRB (6-biegowa manualna)
Okres produkcji marzec 1994 – lipiec 1995
2890 sztuk (kombi)
4 sztuki (sedan)

K-396

  

Dawno mnie tu nie było więc wrzucam najpiękniejszy polski samochód
FSO Syrena Sport
Pojemność- 700 cm3
Moc 35 KM, 5000 obr/min
Vmax 110 km/h
Zużycie paliwa 6-7 litrów na 100 km
silnik czterosuwowy dwucylindrowy, górnozaworowy o układzie boxter

K-396

  

Volkswagen Golf I – pierwsza generacja niemieckiego samochodu kompaktowego Volkswagen Golf produkowana (w różnych wersjach) w latach 1974-2009.

Produkowany w wariantach skrzyń 4- oraz 5-biegowych oraz 3-biegowej skrzyni automatycznej. Istniało wiele odmian skrzyń dostosowanych do różnych rodzajów silników m.in. GL (3 biegi + nadbieg ekonomiczny), GC (4 biegi, bez nadbiegu), FF (4biegi + nadbieg), 7A,8A, 9A dla MK1 w wersjach GTI oraz Cabrio. Wyprodukowano ponad 6 780 050 "jedynek" (nie licząc wersji Cabrio, Jetta i Caddy) z czego 1 000 000 w pierwszych 31 miesiącach.
W Europie Volkswagen Golf I generacji produkowano do 1983 roku (wersję Cabrio do 1993, a dostawczą Caddy do 1992), natomiast w Republice Południowej Afryki samochód produkowano nieprzerwanie do listopada 2009 roku pod nazwą CitiGolf.

Samochód pojawił się w 1974 r. z nadwoziem typu hatchback w wersji trzy- i pięciodrzwiowej. Największą popularność przyniosła mu wersja GTI (Gran Turismo Injection) z silnikiem 1588 cm³ o mocy 81 kW (110 KM), potem również 1781 cm³ o mocy 82 kW (112 KM). Producent planował wypuścić na rynek tylko 5 000 egzemplarzy. W 1976 roku pojawił się pierwszy Golf z silnikiem wysokoprężnym o poj. 1,5 l i mocy 37kW (50 KM), który został zastąpiony później silnikiem Diesla o pojemności 1,6 l i mocy 40kW (54 KM).

W 1979 roku Karmann przedstawił otwartą wersje Golfa (Karmann Cabrio). Również w 1979 rozpoczęto seryjną produkcję wersji Cabriolet, którą z małymi zmianami produkowano do 1993 roku. Do jej napędu służyły silniki 1,5 l, 1,6 l i 1,8 l.

W RPA do niedawna produkowano Golfa MK1 pod nazwą CitiGolf, jednak ze starego auta posiadał on nadwozie i elementy techniczne. Silnik i wyposażenie zostały przejęte z najnowszych modeli Volkswagena. Jednak do roku 1999, auta te były idealnym odwzorowaniem zwykłego Golf serii pierwszej. Samochód został w kwietniu 2006 przestylizowany. Produkcję zakończono w listopadzie 2009.