Dillon Francis już od dłuższego czasu zapowiadał pracę nad nowym albumem, lecz on sam do końca nie wiedział, w jakim kierunku powinien pójść i co tak naprawdę chce teraz robić, najzwyczajniej w świecie brakowało mu inspiracji. Podczas rozmowy ze swoim managerem uznali, że czas wrócić do czerpania przyjemności z robienia muzyki, do bawienia się nią, w pewnym stopniu wrócić do "
Westside EP" (pierwsza jego oficjalnie wydana EP), jak i do samego moombahtonu. W tym momencie zaczęła się całkiem nowa muzyczna "podróż".
Dillon siedział w studiu przez jakieś 2 miesiące pracując nad instrumentalami. Z początku był tylko pomysł, by pociąć kilka wokali od
Toy Selectah, lecz z czasem wszystko zaczynało brzmieć coraz lepiej i lepiej, aż w końcu inspiracja stała się tak duża, że zaczął podróże do Dominikany, Meksyki i kilku krajów Ameryki Południowej w poszukiwaniu innych hiszpańskojęzycznych wokalistów. Album dzięki temu stworzył bardziej przemyślaną całość (w odróżnieniu od "
Money Sucks, Friends Rule", który był skupiskiem dobrych kawałków, ale totalnie niespójnych). Wszystkie kolaboracje zostały stworzone w stosunkowo krótkim odstępie czasu, a smaczku jeszcze dodaje to, że nad każdym trackiem pracowano osobiście, nic nie było przesyłane drogą internetową. Między innymi ponieważ tamtejsi wokaliści nie byli skorzy do współpracy, dopóki nie mieli zagwarantowanego studia i wszystkiego dopiętego na ostatni guzik, lecz gdy wszyscy już razem zasiadali nad muzyką, tworzyli unikatową więź. Efektem takiej współpracy jest pierwszy singiel promujący album tj.
"Ven".
W tym czasie Dillon Francis miał zaplanowaną sesją z zupełnie innym wokalistą na Dominikanie, lecz w studiu, w którym mieli pracować całkowicie odcięli prąd i sesja została odwołana. Los chciał, że spotkali po drodze Arcangela, którego znała osoba będąca z Dillonem i tak od słowa do słowa panowie spędzili razem 4 godziny na hotelowym dachu rozmawiając o muzyce, czego efektem była wspólna sesja w studiu aż do godziny szóstej rano. Podczas jednej z przerw usłyszeli jak Quimico Ultra Mega grał swoją muzykę ze swojego auta, która zrobiła takie wrażenie, że i on został zaproszony do współpracy. Dla Francisa ta kolaboracja była swego rodzaju spełnieniem marzeń, ponieważ często Latynosi nie chcą przenikać do amerykańskiej muzyki (i vice versa), on sam tez uważał, że nie ma takiego uznania w tym światku i gdyby nie taki zbieg okoliczności, ten album mógłby nie przybrać formy, jaką ma obecnie.
Zapytany o to, dlaczego teraz jest dobry czas na wydanie hiszpańskojęzycznego albumu słusznie odnotował sukces takich utworów jak "Despacito", czy "Mi Gente", lecz również zauważył, że on produkuje coś podobnym, choć nieco wyewoluowanym zamyśle już od 2011 roku. Teraz chce współpracować z wokalistami, których zbyt wiele osób może nie znać w języku, z którym większość słuchaczy nie ma na co dzień styczności. Album jest stworzony dla wszystkich, ponieważ w dzisiejszych czasach ludzie "konsumują" muzykę w nieco inny sposób i nie zawsze trzeba znać tekst, wiedzieć o czym jest piosenka, by móc się przy niej świetnie bawić. Aktualnie znamy już pierwszy utwór, następne będą ujawniane pojedynczo co miesiąc, a całość ma ujrzeć światło dzienne w okolicach lata.
Pozostało nam więc czekać i liczyć, że najnowszy eksperyment Dillona Francisa spotka się z pozytywnymi reakcjami muzycznego świata. A jakie wy macie nastawienie do tego wydania, jak i do samego artysty?
