Karol Stempersk

  

Budzi mnie delikatnie... muska moją twarz i sprawia, że czuję przyjemne ciepło. Nie trzeba nawet otwierać oczu, żeby go poczuć. Na zamkniętych powiekach gonią się wczesne promyki, które już nie mogły spać. To taka ulotna chwila, dosłownie moment, kiedy myślę, żeby otworzyć oczy i zrzucić z siebie resztki snu, ale nie mogę. On mi nie pozwala. Choć jest zapowiedzią pięknego dnia, namawia mnie na pozostanie w słodkich objęciach Morfeusza jeszcze przez moment... I właśnie przez ten moment, który staje się moją prywatną wiecznością, zastanawiam się nad tym, co mnie dziś spotka... co mnie czeka... dochodzi do mnie całe szczęście i ulotność tej jednej, malutkiej chwili... to że jestem... że żyję... że ktoś mnie kocha... I wtedy z resztek marzeń sennych wyciąga mnie powolutku zapach znany świetnie z dzieciństwa, zapach poetów, zapach palonej kawy... I już wiem, że nadszedł... że już tu jest i mnie wita. Nowy, piękny dzień, a razem z nim, za rękę, jego przyjaciel... wschód słońca...